Veljko Stanojević, ulje na kartonu 70x50, potpisano,1953g. uokvireno

Sa okvirom 88x68, slika je u odličnom stanju, sa orginalnim okvirom i potpisana, 1953g.
Preuzeoto Wikipedia:
Veljko Stanojević (1892 – 1967) bio je srpski akademski slikar, modernista.
Pohađao je od 1911. godine Umetničko-zanatsku školu u Beogradu kod profesora Ljubomira Ivanovića i Marka Murata. Kada je 1914. godine trebalo da ode u Nemačku na umetničku akademiju u Minhenu, sve je poremetio Veliki rat. Od početka rata je u vojnoj službi prvo kao dobrovoljac. Zatim ulazi u sastav čuvenog Đačkog bataljona formiranog u Skoplju. Posle tromesečne obuke svi đaci su kao podnarednici raspoređeni u regularne vojne jedinice. Dodeljen je Drugom "Gvozdenom" puku Moravske divizije, sa kojim prolazi ratnu golgotu i prelazi Albaniju tokom povlačenja srpske vojske. Nakon oporavka na Krfu i prelaska na Solunski front, razboljeva se i završava na lečenju u Francuskoj, u ruskoj bolnici u Nici. Tu intenzivno počinje da slika u ateljeu ruskog umetnika Arhipenka. Nakon tromesečnog oporavka vraća se u Solun 1916. godine, da bi 1917. godine bio prekomandovan u Topografsko odeljenje Vrhovne komande. Postaje zvanično ratni slikar i sve do maja 1918. godine intenzivno se za vojne potrebe bavi slikanjem. Kada se ponovo razboli maja 1918. godine upućen je opet na oporavak u Francusku. Taj put kroz Italiju je iskoristio za dragoceni boravak u Rimu, gde upoznaje remek-dela italijanske umetnosti. Vratio se u oslobođenu otadžbinu 1919. godine i intenzivno uključio u umetnički život. Već iste godine nastupa kao gost na umetničkoj izložbi "Lade" u Beogradu. Tek 1920. godine je demobilisan i tada se rešava da se potpuno posveti umetnosti. Put ga neizbežno vodi u francusku prestonicu, gde u slobodarskom miljeu buja umetnički život.
Od 1920. do 1930. godine živeo je sa prekidima u Parizu, gde je nastavio likovne studije.[3] Putovao je mnogo po Evropi, po mediteranskim zemljama i slikao motive tog podneblja. Osnovao je tokom života u Parizu 1921. godine, jedno međunarodno umetničko udruženje "L' ar la Frans". Uz to društvo se i on pročuo u Parizu, skrenuo pažnju na svoj opus. A od 1934. godine uzima državnu službu i do Drugog svetskog rata je nastavnik crtanja u Petoj beogradskoj gimnaziji. Godine 1938. upušta se u veliki poduhvat, kada uspešno oslikava fresko-slikama 200 kvadratnih metara zidnog prostora saborne pravoslavne crkve u Banjaluci.
Umro je 1967. godine neposredno po završetku svoje poslednje izložbe organizovane u galeriji beogradskog Kulturnog centra.[4]
Bio je jedan od osnivača grupe Oblik. Predstavnik je konstruktivističkog slikarstva u jugoslovenskom slikarstvu dok se njegov kasniji rad preorijentisao na koloristički ekspresionizam. Njegovo stvaralaštvo u duhu „idealizovane realnosti“, koje je nastalo 20-ih godina 20. veka kritika smatra njegovim najautentičnijim stvaralačkim periodom, te se Veljko Stanojević svrstava u red naših najznačajnijih slikara treće decenije 20. veka. Prvi put je samostalno izlagao u Beogradu 1922. godine a kasnije na brojnim grupnim i samostalnim izložbama u Jugoslaviji, Evropi i Americi.
Povodom izložbe u galeriji RTS-a likovni kritičar Stanislav Živković o slikarstvu Veljka Stanojevića piše:
Jedan od bardova koji su učestvovali u izgrađivanju modernog izraza u srpskom slikarstvu od samog njegovog početka, jeste i Veljko Stanojević. Kroz više od pedeset godina umetničke aktivnosti prošao je i doživeo sve njegove faze: kao radoznali početnik, zatim kao zreo umetnik i borac za savremeno, najzad kao pomalo zamoren posmatrač, koji je prepustio arenu mlađima i ratobornijima.
Ostaje činjenica da je Veljko Stanojević jedan od naših značajnih slikara i pionira, čije je delo između dva rata umnogome odredilo život nove umetnosti.
Zajedno sa Živoradom Nastasijevićem, Vasom Pomorišcem i Ivanom Radovićem, on karakteriše one tendencije u srpskom slikarstvu, koje su - polazeći od dostignuća Sezana i poslednjih dostignuća kubista - nastojale da kroz dobro shvaćeni modernizam dostignu čistotu o trezvenost velikih klasika.
Slike Veljka Stanojevića se nalaze u Narodnom muzeju, Muzeju savremene umetnosti i u Istorijskom muzeju u Beogradu.